Σαν σήμερα στις 27/11/2009, ο Νίκος Παρούσογλου, ο οποίος έμεινε γνωστός σαν μπαρμπα-Νίκος, παραχώρησε μια συνέντευξη στο ΑΠΕ, βγαλμένη από τα βάθη της ψυχής του ...
Ο μπαρμπα - Νίκος δεν είναι πια στη ζωή, καθώς "έφυγε" από κοντά μας στις 6/2/2014. Όταν έγινε η συνέντευξη, ήταν 81 ετών και κάθε Κυριακή από το 1953 παρακολουθούσε τον ΠΑΟΚ.
Για την ακρίβεια, όχι κάθε Κυριακή, αλλά κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ αγωνιζόταν στην Τούμπα. Η προχωρημένη ηλικία του, αλλά και η αναγκαία δαπάνη, δεν του επιτρέπουν να πηγαίνει και στα εκτός έδρας παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας.
Γεννημένος το 1928, ο Νίκος Παρούσογλου, από την Τούμπα Κιλκίς, ήταν κοντά στον ΠΑΟΚ από το 1953 ως τώρα. Τον γνωρίζαν όλοι, αφού λόγω της αγάπης του στην ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε μετατρέψει το σπίτι του σε μουσειακό χώρο, σχετικό με τον ΠΑΟΚ έχοντας αναρτήσει σε κάθε δωμάτιο και στην αυλή, πίνακες, αφίσες, φωτογραφίες, επιγραφές και ό,τι άλλο σχετίζεται με το παρελθόν και το παρόν του "Δικεφάλου" της Θεσσαλονίκης.
«Η μάνα μου όσο ζούσε άναβε την καντήλα όταν έφευγα για να πάω να δω τον ΠΑΟΚ. Και για να κερδίσει η ομάδα μας, αλλά και για να γυρίσω με το καλό» λέει ο κ. Παρούσογλου, ευρύτερα γνωστός σαν Μπαρμπα-Νίκος, αφού η φυσιογνωμία του είναι αναγνωρίσιμη και έχει τιμηθεί από συνδέσμους φιλάθλων της ομάδας, βετεράνους και διάφορους άλλους φορείς που συνδέονται με οποιοδήποτε τρόπο με τον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο.
Και αν σήμερα είναι εύκολο να έρθει κανείς από την Τούμπα Κιλκίς στη Θεσσαλονίκη, μία απόσταση γύρω στα 70 χιλιόμετρα, για να δει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι και να ξαναφύγει για την κατοικία του, μη νομίσετε πως ήταν το ίδιο εφικτό και στα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, όταν ο Νίκος Παρούσογλου πρωτοξεκινούσε αυτές τις μικρές ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Ο ίδιος θυμάται και αναπολεί την εποχή: «Έπαιρνα το ποδήλατό μου από την Τούμπα και πήγαινα στο γειτονικό Πολύκαστρο. Εκεί άφηνα το ποδήλατο και έπαιρνα το ΚΤΕΛ για να πάω στο Κιλκίς και από το Κιλκίς άλλο ΚΤΕΛ για να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Τις περισσότερες φορές όταν τέλειωνε το παιχνίδι στο γήπεδο Πανεπιστημίου ή αργότερα, μετά το ΄59, στην Τούμπα, ήταν αδύνατο να επιστρέψω με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι μου.
Έτσι, είτε έμενα μία βραδιά σε ένα από τα πανδοχεία που υπήρχαν τότε στην περιοχή του Βαρδαρίου, με λίγες δραχμές αντίτιμο, είτε διανυκτέρευα σε σπίτι κάποιου γνωστού, φίλου ή και ποδοσφαιριστή. Μια φορά έμεινα στο σπίτι του αείμνηστου ποδοσφαιριστή Γιάννη Νικολαϊδη, που γνωριζόμασταν λόγω και ποντιακής καταγωγής και με φιλοξένησε για να επιστρέψω την άλλη μέρα, στο σπίτι μου».
Ο μπαρμπα - Νίκος δεν είναι πια στη ζωή, καθώς "έφυγε" από κοντά μας στις 6/2/2014. Όταν έγινε η συνέντευξη, ήταν 81 ετών και κάθε Κυριακή από το 1953 παρακολουθούσε τον ΠΑΟΚ.
Για την ακρίβεια, όχι κάθε Κυριακή, αλλά κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ αγωνιζόταν στην Τούμπα. Η προχωρημένη ηλικία του, αλλά και η αναγκαία δαπάνη, δεν του επιτρέπουν να πηγαίνει και στα εκτός έδρας παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας.
Γεννημένος το 1928, ο Νίκος Παρούσογλου, από την Τούμπα Κιλκίς, ήταν κοντά στον ΠΑΟΚ από το 1953 ως τώρα. Τον γνωρίζαν όλοι, αφού λόγω της αγάπης του στην ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε μετατρέψει το σπίτι του σε μουσειακό χώρο, σχετικό με τον ΠΑΟΚ έχοντας αναρτήσει σε κάθε δωμάτιο και στην αυλή, πίνακες, αφίσες, φωτογραφίες, επιγραφές και ό,τι άλλο σχετίζεται με το παρελθόν και το παρόν του "Δικεφάλου" της Θεσσαλονίκης.
«Η μάνα μου όσο ζούσε άναβε την καντήλα όταν έφευγα για να πάω να δω τον ΠΑΟΚ. Και για να κερδίσει η ομάδα μας, αλλά και για να γυρίσω με το καλό» λέει ο κ. Παρούσογλου, ευρύτερα γνωστός σαν Μπαρμπα-Νίκος, αφού η φυσιογνωμία του είναι αναγνωρίσιμη και έχει τιμηθεί από συνδέσμους φιλάθλων της ομάδας, βετεράνους και διάφορους άλλους φορείς που συνδέονται με οποιοδήποτε τρόπο με τον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο.
Και αν σήμερα είναι εύκολο να έρθει κανείς από την Τούμπα Κιλκίς στη Θεσσαλονίκη, μία απόσταση γύρω στα 70 χιλιόμετρα, για να δει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι και να ξαναφύγει για την κατοικία του, μη νομίσετε πως ήταν το ίδιο εφικτό και στα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, όταν ο Νίκος Παρούσογλου πρωτοξεκινούσε αυτές τις μικρές ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Ο ίδιος θυμάται και αναπολεί την εποχή: «Έπαιρνα το ποδήλατό μου από την Τούμπα και πήγαινα στο γειτονικό Πολύκαστρο. Εκεί άφηνα το ποδήλατο και έπαιρνα το ΚΤΕΛ για να πάω στο Κιλκίς και από το Κιλκίς άλλο ΚΤΕΛ για να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Τις περισσότερες φορές όταν τέλειωνε το παιχνίδι στο γήπεδο Πανεπιστημίου ή αργότερα, μετά το ΄59, στην Τούμπα, ήταν αδύνατο να επιστρέψω με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι μου.
Έτσι, είτε έμενα μία βραδιά σε ένα από τα πανδοχεία που υπήρχαν τότε στην περιοχή του Βαρδαρίου, με λίγες δραχμές αντίτιμο, είτε διανυκτέρευα σε σπίτι κάποιου γνωστού, φίλου ή και ποδοσφαιριστή. Μια φορά έμεινα στο σπίτι του αείμνηστου ποδοσφαιριστή Γιάννη Νικολαϊδη, που γνωριζόμασταν λόγω και ποντιακής καταγωγής και με φιλοξένησε για να επιστρέψω την άλλη μέρα, στο σπίτι μου».
Ο κ. Νίκος Παρούσογλου δεν περιορίστηκε μόνο στους αγώνες του ΠΑΟΚ εντός Ελλάδος. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ακολουθούσε ανελλιπώς την ομάδα και στα εκτός Ελλάδος παιχνίδια της, για τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις. Είχε πάει, κατά κύριο λόγο οδικώς, σε εκδρομές στην Σκωτία, στο Λονδίνο, στη Γαλλία, στην Γεωργία, στην Ολλανδία, στην Πορτογαλία και αλλού, αλλά μερικές από τις εκδρομές αυτές του μένουν άσβεστες στην μνήμη για την περιπέτεια που περιείχαν.
«Στην Πορτογαλία το ταξίδι που κάναμε για να φτάσουμε στο Πόρτο, το Φθινόπωρο του 2002, όπου η ομάδα μας έπαιζε με την Λεϊσόες, ήταν συνολικά οκτώ μέρες. Τέσσερις μέρες για να πάμε και τέσσερις για να γυρίσουμε».
Κάπως ανάλογο ήταν και το ταξίδι στην Τιφλίδα, όπου ο ΠΑΟΚ αγωνίζονταν για το Κύπελλο UEFA. «Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για μένα από το να μπω στο μοναδικό λεωφορείο που πήγαινες για την Γεωργία με εκδρομή του Συνδέσμου Φιλάθλων "οι Βόρειοι".
Διασχίσαμε όλη την Τουρκία και φτάσαμε μετά από δυόμιση μέρες. Κερδίσαμε τον αγώνα και τότε οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ που συνόδευαν την αποστολή, μάλλον με λυπήθηκαν που επρόκειτο να γυρίσω με τον ίδιο τρόπο και μου εξασφάλισαν μία θέση στο αεροπλάνο της αποστολής που θα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη» θυμάται.
Και συνέχισε λέγοντας: «Από μικρός αγάπησα το ποδόσφαιρο, άρα έπρεπε να είμαι με μία ομάδα. Εγώ και η οικογένεια μου είμαστε πρόσφυγες και αφού ο ΠΑΟΚ ιδρύθηκε από πρόσφυγες το 1926, τι άλλο θα μπορούσα να είμαι; Όταν είναι κάποιος πρόσφυγας ή προέρχεται από προσφυγική οικογένεια και δεν είναι στη Μακεδονία με τον ΠΑΟΚ.τότε δεν θα έχει διαβάσει καλά την ιστορία.
Για μένα ο ΠΑΟΚ είναι η ζωή μου όλη. Ζω μέρα και νύχτα για τον ΠΑΟΚ.
Όταν έχασα και την γυναίκα μου, έκανα το σπίτι μου σαν μουσείο για να έχω συντροφιά το παρελθόν. Ο ΠΑΟΚ για μένα είναι σαν τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Τον αγαπώ και τον συμμερίζομαι. Είναι μία ελπίδα στην καθημερινότητά μου.
Ακόμα και τώρα, που μεγάλωσα και φυσικά βάρυνα, μπορεί να βαριέμαι λίγο να κάνω μερικά πράγματα, αλλά όταν φτάσει η μέρα ενός αγώνα, τα ξεχνάω όλα. Γίνομαι "βασιλιάς", ξεχνάω και την κούραση και την τεμπελιά, παίρνω το κασκόλ μου, μπαίνω στο αυτοκίνητο και αυτό με βγάζει στο γήπεδο της Τούμπας».
Στο γήπεδο εδώ και μερικά χρόνια ο κ. Παρούσογλου έχει την δική του θέση, δωρεά του Συνδέσμου Βετεράνων του ΠΑΟΚ με τους οποίους έζησε ποδοσφαιρικά χρόνια γεμάτα δόξες, χαρές, πίκρες, αλλά και πολλές αναμνήσεις.Πολύ συχνά οι βετεράνοι του ΠΑΟΚ τον καλούν στις εκδρομές που κάνουν στην περιφέρεια ή και μακρύτερα για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή άλλες εκδηλώσεις.
Σαν θεατής είναι εκπρόσωπος μιας εποχής που έχει χαθεί στην πορεία του χρόνου. «Δεν διαμαρτύρομαι και δεν ξεχωρίζω κανέναν από τους ποδοσφαιριστές μας. Δεν κάνω διακρίσεις και όσο μπορεί ο καθένας παίζει. Αφού φοράει την φανέλα της ομάδας, ό,τι και να κάνει δεν με αποθαρρύνει. Είναι παίκτης του ΠΑΟΚ και για τον λόγο αυτό είναι μέσα στην καρδιά μου».
Το σπίτι του στην Τούμπα Κιλκίς είναι ένα ιδιότυπο «μουσείο». Ντυμένο και βαμμένο στα ασπρόμαυρα, αποτελεί πόλο έλξης όλων των ταξιδιωτών που περνούν από το μικρό χωριό και τυχαίνει να είναι φίλοι του ΠΑΟΚ. Άλλωστε σε κάθε στροφή και σε κάθε σημείο, υπάρχει και μια μικρή ταμπέλα που κατευθύνει τους επισκέπτες στον τόπο κατοικίας του Μπαρμπα-Νίκου, που είναι πάντα φιλόξενος και γενναιόδωρος σε αισθήματα.
«Κάποτε είχαν έρθει στο σπίτι μου δύο φοιτήτριες για να δουν το υλικό που έχω. Η μία με ρώτησε αν έχω κάτι που να θυμίζει τον πατέρα της, που πριν αρκετά χρόνια είχε περάσει σαν ποδοσφαιριστής από τον ΠΑΟΚ. Ρώτησα πως τον λένε και μου απάντησε: Βουζουνεράκης. Της λέω είναι αδύνατο να μην βρούμε κάτι που να τον αφορά. Έψαξα σε μια γωνία και βρήκαμε φωτογραφίες της ομάδας της εποχής στην οποία αγωνίζονταν ο Βουζουνεράκης, που αργότερα έφυγε και από την ζωή.
Η φοιτήτρια ξέσπασε σε κλάματα, καθώς είδε πως στην άλλη γωνία της χώρας, γιατί ο ίδιος είχε έρθει από την Ιεράπετρα της Κρήτης κι έπαιξε ποδόσφαιρο στον ΠΑΟΚ υπάρχουν ακόμα σημάδια της παρουσίας του» θυμάται με συγκίνηση ο Νίκος Παρούσογλου.
«Στην Πορτογαλία το ταξίδι που κάναμε για να φτάσουμε στο Πόρτο, το Φθινόπωρο του 2002, όπου η ομάδα μας έπαιζε με την Λεϊσόες, ήταν συνολικά οκτώ μέρες. Τέσσερις μέρες για να πάμε και τέσσερις για να γυρίσουμε».
Κάπως ανάλογο ήταν και το ταξίδι στην Τιφλίδα, όπου ο ΠΑΟΚ αγωνίζονταν για το Κύπελλο UEFA. «Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για μένα από το να μπω στο μοναδικό λεωφορείο που πήγαινες για την Γεωργία με εκδρομή του Συνδέσμου Φιλάθλων "οι Βόρειοι".
Διασχίσαμε όλη την Τουρκία και φτάσαμε μετά από δυόμιση μέρες. Κερδίσαμε τον αγώνα και τότε οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ που συνόδευαν την αποστολή, μάλλον με λυπήθηκαν που επρόκειτο να γυρίσω με τον ίδιο τρόπο και μου εξασφάλισαν μία θέση στο αεροπλάνο της αποστολής που θα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη» θυμάται.
Και συνέχισε λέγοντας: «Από μικρός αγάπησα το ποδόσφαιρο, άρα έπρεπε να είμαι με μία ομάδα. Εγώ και η οικογένεια μου είμαστε πρόσφυγες και αφού ο ΠΑΟΚ ιδρύθηκε από πρόσφυγες το 1926, τι άλλο θα μπορούσα να είμαι; Όταν είναι κάποιος πρόσφυγας ή προέρχεται από προσφυγική οικογένεια και δεν είναι στη Μακεδονία με τον ΠΑΟΚ.τότε δεν θα έχει διαβάσει καλά την ιστορία.
Για μένα ο ΠΑΟΚ είναι η ζωή μου όλη. Ζω μέρα και νύχτα για τον ΠΑΟΚ.
Όταν έχασα και την γυναίκα μου, έκανα το σπίτι μου σαν μουσείο για να έχω συντροφιά το παρελθόν. Ο ΠΑΟΚ για μένα είναι σαν τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Τον αγαπώ και τον συμμερίζομαι. Είναι μία ελπίδα στην καθημερινότητά μου.
Ακόμα και τώρα, που μεγάλωσα και φυσικά βάρυνα, μπορεί να βαριέμαι λίγο να κάνω μερικά πράγματα, αλλά όταν φτάσει η μέρα ενός αγώνα, τα ξεχνάω όλα. Γίνομαι "βασιλιάς", ξεχνάω και την κούραση και την τεμπελιά, παίρνω το κασκόλ μου, μπαίνω στο αυτοκίνητο και αυτό με βγάζει στο γήπεδο της Τούμπας».
Στο γήπεδο εδώ και μερικά χρόνια ο κ. Παρούσογλου έχει την δική του θέση, δωρεά του Συνδέσμου Βετεράνων του ΠΑΟΚ με τους οποίους έζησε ποδοσφαιρικά χρόνια γεμάτα δόξες, χαρές, πίκρες, αλλά και πολλές αναμνήσεις.Πολύ συχνά οι βετεράνοι του ΠΑΟΚ τον καλούν στις εκδρομές που κάνουν στην περιφέρεια ή και μακρύτερα για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή άλλες εκδηλώσεις.
Σαν θεατής είναι εκπρόσωπος μιας εποχής που έχει χαθεί στην πορεία του χρόνου. «Δεν διαμαρτύρομαι και δεν ξεχωρίζω κανέναν από τους ποδοσφαιριστές μας. Δεν κάνω διακρίσεις και όσο μπορεί ο καθένας παίζει. Αφού φοράει την φανέλα της ομάδας, ό,τι και να κάνει δεν με αποθαρρύνει. Είναι παίκτης του ΠΑΟΚ και για τον λόγο αυτό είναι μέσα στην καρδιά μου».
Το σπίτι του στην Τούμπα Κιλκίς είναι ένα ιδιότυπο «μουσείο». Ντυμένο και βαμμένο στα ασπρόμαυρα, αποτελεί πόλο έλξης όλων των ταξιδιωτών που περνούν από το μικρό χωριό και τυχαίνει να είναι φίλοι του ΠΑΟΚ. Άλλωστε σε κάθε στροφή και σε κάθε σημείο, υπάρχει και μια μικρή ταμπέλα που κατευθύνει τους επισκέπτες στον τόπο κατοικίας του Μπαρμπα-Νίκου, που είναι πάντα φιλόξενος και γενναιόδωρος σε αισθήματα.
«Κάποτε είχαν έρθει στο σπίτι μου δύο φοιτήτριες για να δουν το υλικό που έχω. Η μία με ρώτησε αν έχω κάτι που να θυμίζει τον πατέρα της, που πριν αρκετά χρόνια είχε περάσει σαν ποδοσφαιριστής από τον ΠΑΟΚ. Ρώτησα πως τον λένε και μου απάντησε: Βουζουνεράκης. Της λέω είναι αδύνατο να μην βρούμε κάτι που να τον αφορά. Έψαξα σε μια γωνία και βρήκαμε φωτογραφίες της ομάδας της εποχής στην οποία αγωνίζονταν ο Βουζουνεράκης, που αργότερα έφυγε και από την ζωή.
Η φοιτήτρια ξέσπασε σε κλάματα, καθώς είδε πως στην άλλη γωνία της χώρας, γιατί ο ίδιος είχε έρθει από την Ιεράπετρα της Κρήτης κι έπαιξε ποδόσφαιρο στον ΠΑΟΚ υπάρχουν ακόμα σημάδια της παρουσίας του» θυμάται με συγκίνηση ο Νίκος Παρούσογλου.
Δεκάδες επισκεπτών κάθε εβδομάδα περνούσαν από το σπίτι του μπαρμπα-Νίκου, που είναι ένα σπίτι με την φροντίδα και το μεράκι ενός απλού συλλέκτη. Γεμάτο από αναμνήσεις και ενθυμήματα. Από φανέλες, φωτογραφίες και οτιδήποτε άλλο συνδέεται με τον ΠΑΟΚ.
Την ομάδα που για 61 χρόνια ακολουθούσε πιστά όπου μπορούσε και την ενστερνιζόταν σε κάθε δραστηριότητα της. Μέχρι 6/2/2014, ημερομηνία κατά την οποία έγινε μέλος του ΣΦ ΠΑΟΚ Παραδείσου ...
