Σαν σήμερα στις 28/9/1997, παραμονές της ρεβάνς με την Άρσεναλ, ο Κώστας Φραντζέσκος μίλησε για όλους και για όλα σε συνέντευξή του ...
ΠΑΟΚ το... θρήσκευμα (εξαιτίας της λατρείας των οπαδών). Ζωηρός στη ματιά. Σεμνός στη συμπεριφορά. Το πρώτο πράγμα που θα συμβούλευε τους πιτσιρικάδες που παίζουν ποδόσφαιρο είναι να αγαπούν το ίδιο το ποδόσφαιρο και όχι τις ώρες που ξοδεύουν για να το μάθουν.
Ο Κώστας Φραντζέσκος με το μαγικό αριστερό πόδι εκσφενδονίζει την μπάλα με πορεία... μπανάνας, τη στέλνει στα δίχτυα και ξεσηκώνει τις εξέδρες του γηπέδου της Τούμπας.
Ο συνήθης «εκτελεστής» του ΠΑΟΚ βρήκε τον δρόμο προς την αντίπαλη εστία στο πρώτο παιχνίδι για το Κύπελλο UEFA απέναντι στη φημισμένη αγγλική Αρσεναλ (1-0). Την Τρίτη (30/9), στη ρεβάνς στο γήπεδο της Άρσεναλ, στο Χάιμπουρι, θα παραμονεύει και πάλι για τη στιγμή αδράνειας της αγγλικής άμυνας...
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στο "Βήμα" ...
Τι βλέπεις στη ρεβάνς για το Κύπελλο UEFA με την Αρσεναλ;
«Στο πρώτο παιχνίδι παίξαμε ως ομάδα. Εναντίον των Άγγλων αγωνιστήκαμε πολύ καλά και πήραμε αυτό που αξίζαμε, τη νίκη. Ένα αποτέλεσμα που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην Ευρώπη, όχι μόνο του ΠΑΟΚ, αλλά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Την Τρίτη είμαι σίγουρος πως αυτή τη φορά θα δούμε μια Άρσεναλ διαφορετική. Τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Έχουμε όμως τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε. Το σημαντικό είναι να έχουμε πειθαρχία στο παιχνίδι μας· αυτή ακριβώς η πειθαρχία που λείπει από τις ελληνικές ομάδες και τις διαφοροποιεί από τις ξένες».
Τι σε φοβίζει από την Άρσεναλ;
«Το άγνωστο. Είναι μια ομάδα με ισχυρή έδρα που αν βρεθεί σε καλή μέρα μπορεί να σε σφυροκοπά επί 90 λεπτά. Εμείς πρέπει να εκμεταλλευθούμε τις στιγμές αδράνειας της αγγλικής ομάδας».
Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές της Άρσεναλ σε τρομάζουν;
«Έχω αντιμετωπίσει πολλούς μεγάλους ποδοσφαιριστές και το μάτι μου δεν «θαμπώνει» πλέον».
Ξεκινώντας το ποδόσφαιρο είχες ένα στόχο;
«Να παίξω μπάλα σε μεγάλη ομάδα. Είχα τρέλα με το τόπι. Πρώτος πήγαινα στο γήπεδο και τελευταίος έφευγα. Και τώρα ακόμη αν δεν πιάσω για μια μέρα την μπάλα στα πόδια μου, κάτι δεν μου πάει καλά».
Ο ποδοσφαιριστής γεννιέται; Υπάρχει αυτό που λέμε ταλέντο;
«Νομίζω πως ναι. Υπάρχουν πολλοί που γεννήθηκαν με το χάρισμα να χαϊδεύουν την μπάλα, αλλά δεν το δούλεψαν και δεν προχώρησαν. Εγώ, όταν ξεκίνησα να κλωτσάω την μπάλα στην ομάδα της Βουλιαγμένης, είχα κάτι το οποίο με έκανε να ξεχωρίζω από τα άλλα παιδιά. Είχα το σουτ, το φάουλ, την τεχνική. Με τη βοήθεια του Κώστα Ελευθεράκη δούλεψα και προετοιμάστηκα για τη μεγάλη ευκαιρία».
Η οποία ήρθε και «μετακόμισες» στην Παιανία...
«Στον Παναθηναϊκό πήγα με στόχους και όνειρα. Διψασμένος να παίξω μπάλα και να καταξιωθώ. Πιστεύω ότι άξιζα καλύτερη τύχη».
Ένιωσες ότι κάποιος ποδοσφαιριστής σου έκλεινε τον δρόμο;
«Όχι, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Άλλοι ήταν οι παράγοντες, εξωγηπεδικοί μπορώ να πω, που έπαιξαν ανασχετικό ρόλο στην πορεία μου στον Παναθηναϊκό».
Υπήρχαν δηλαδή κάποιοι που έλεγαν ότι ο Φρατζέσκος δεν είναι «καλό» παιδί;
«Εγώ δεν έδωσα ποτέ δικαιώματα να πουν κάτι τέτοιο και μάλιστα δεν ακούστηκε ποτέ κάτι για την εξωγηπεδική μου ζωή. Εξάλλου, δεν ήταν μόνο το θέμα του καλού παιδιού, αλλά ίσως να έπαιξαν ρόλο και οι προτιμήσεις προς κάποιους άλλους παίκτες. Όλα αυτά που συνέβησαν τότε δεν είχαν καμία σχέση με εμένα. Εγώ πάντοτε ήμουν συγκρατημένος».
Η θέση ενός παίκτη στην ομάδα μπορεί να επηρεάζεται και από παράγοντες εκτός γηπέδου;
«Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά, αλλά στη δική μου περίπτωση αυτό φάνηκε. Υπήρξαν επίσης και δυο-τρεις συνάδελφοί σου, δημοσιογράφοι, που «βοήθησαν» αυτή την κατάσταση».
Πες μου έναν τίτλο εφημερίδας που θυμάσαι και αναφερόταν σε σένα;
«Όταν πήρα μετεγγραφή στον ΠΑΟΚ, κάποια εφημερίδα είχε τίτλο: «Ήρθε ο Μεσσίας». Υπερβολή. Εγώ ήρθα στον ΠΑΟΚ για να παίξω μπάλα, δεν ήρθα να σώσω κανέναν».
Γιατί στον ΠΑΟΚ πήρες τη φανέλα με το νούμερο οκτώ;
«Στον ΟΦΗ φορούσα το δέκα. Ο ΠΑΟΚ όμως ήταν μια καινούργια σελίδα για μένα και ήθελα να παρουσιαστώ σαν άλλος άνθρωπος. Θέλω να διευκρινίσω ότι από τον Παναθηναϊκό έφυγα με ελευθέρας και δεν πήγα δανεικός στον ΟΦΗ, όπως έλεγαν διάφοροι. Στην ομάδα της Κρήτης έπαιξα καλό ποδόσφαιρο και διέψευσα αυτά που έλεγαν για μένα. Δεν το κρύβω ότι περίμενα να εκδηλωθεί κάποιο ενδιαφέρον από την πλευρά του Παναθηναϊκού. Γι' αυτό και πριν από τη συμφωνία με την ομάδα της Θεσσαλονίκης μίλησα με τον κ. Βαρδινογιάννη για το ενδεχόμενο να επιστρέψω αλλά δεν τα βρήκαμε στο οικονομικό».
Απογοητεύτηκες που δεν επέστρεψες στον Παναθηναϊκό;
«Προσπαθώ να αποφεύγω το συναίσθημα της απογοήτευσης γιατί δεν ωφελεί σε τίποτα. Μου κάνει κακό. Την έχω νιώσει πολλές φορές και ξέρω πως δεν βοηθάει σε τίποτα. Πλέον με απασχολεί μόνο ο ΠΑΟΚ».
Η απόδοσή σου με τη φανέλα του ΠΑΟΚ είναι απάντηση σε αυτούς που δεν σε εμπιστεύτηκαν;
«Δεν νομίζω πως αποτελεί απάντηση, αλλά είναι ένα δείγμα ότι δεν άξιζα τέτοια αντιμετώπιση».
Η παρουσία ενός καλού ποδοσφαιριστή μπορεί να αλλάξει την πορεία μιας ομάδας;
«Μπορεί αλλά μέχρι ενός σημείου. Αν το σύνολο της ομάδας δεν «τραβάει», τότε η προσπάθεια του ποδοσφαιριστή χάνεται. Αν το κατορθώσει, αλλάζει η ψυχολογία, αλλάζουν τα πάντα. Βέβαια παίζουν μεγάλο ρόλο και οι συγκυρίες. Η διοίκηση του ΠΑΟΚ κατόρθωσε να αλλάξει τη νοοτροπία της ομάδας και η μεταμόρφωση προς το καλύτερο δεν άργησε να έρθει. Εξασφάλισε την ηρεμία και το ομαλό κλίμα φροντίζοντας να ικανοποιεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στους ποδοσφαιριστές».
Η ηλικία στην οποία βρίσκεσαι είναι η καλύτερη για έναν ποδοσφαιριστή, γιατί έχει πια «ψηθεί», όπως λένε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο;
«Είναι αλήθεια. Όταν ήμουν μικρότερος, μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Τώρα όμως καταλαβαίνω πως είχαν δίκιο. Όσο τα χρόνια περνούν αντιλαμβάνεσαι πότε έχεις φθάσει στο σημείο να αποδίδεις καλύτερα. Ξέρεις τι ζητάς μέσα στο γήπεδο, μετράς τις δυνάμεις σου, δεν παρασύρεσαι από τον ενθουσιασμό, δεν κάνεις πράγματα άσκοπα μέσα στον αγωνιστικό χώρο».
Αυτό το χάρισμα που έχεις με τα χτυπήματα φάουλ...
«... Το είχα από μικρός. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά μεγάλους παίκτες που είχαν έφεση στα χτυπήματα φάουλ, όπως ο Σαραβάκος, ο Κόλεφ, ο Γιοβάνοβιτς, να τους δω στο γήπεδο και να πάρω κάποια στοιχεία».
Όταν εκτελείς φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή μοιάζει σαν να έχεις κλείσει «συμβόλαιο» με το γκολ.
«Αυτό πράγματι συμβαίνει. Όταν κερδίζουμε φάουλ κοντά στην περιοχή, υπάρχει κάποια σιγουριά τόσο από εμένα και τους συμπαίκτες μου όσο και από τους φιλάθλους ότι η μπάλα θα πάει στο «πλεκτό». Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει η ίδια σιγουριά όταν κερδίζουμε πέναλτι. Αποφεύγω να τα εκτελώ γιατί πέρυσι έχασα τρία. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Εξάλλου, στο φάουλ έχεις λιγότερο άγχος ενώ στο πέναλτι είσαι «υποχρεωμένος» να το βάλεις».
Ποιον τερματοφύλακα θέλεις να «εκτελέσεις» από στημένη φάση εκτός μεγάλης περιοχής;
«Τον Αντώνη Μήνου και τον Ηλία Ατματζίδη».
Η φαντασία στο ποδόσφαιρο είναι θέμα ατόμου ή συνόλου;
«Ξεκινά πάντα από το άτομο και μετά γίνεται θέμα συνόλου. Αν ο παίκτης έχει φαντασία, ξεσηκώνει και τον κόσμο. Μπορεί πολλές φορές οι ενέργειες αυτές να είναι επιπόλαιες αλλά «σηκώνουν» τον κόσμο από τον καναπέ του και τον φέρνουν στο γήπεδο».
Ποιοι ποδοσφαιριστές κάνουν τέτοιες ενέργειες;
«Ο Μπορέλι με τις κοφτές «ντρίμπλες» του, ο Ιβιτς με τις «φαντεζί» προσπάθειες, ο Βαζέχα με τις επινοήσεις του να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα».
Η εξέδρα αισθάνεται το ωραίο, την όμορφη φάση;
«Μπορεί να μην ξέρει κάποιος τι είναι οφ σάιντ, να μην έχει κλωτσήσει μπάλα στη ζωή του και να ενθουσιάζεται βλέποντας μια μεγάλη φάση. Εκεί λειτουργεί το ένστικτο του φιλάθλου. Γίνεται ένα με σένα, αισθάνεται ότι αυτός δημιουργεί τη φάση. Γι' αυτό και προτιμώ να παίζω σε γεμάτες εξέδρες και ο κόσμος να επευφημεί την ομάδα. Ακόμη περισσότερο μου αρέσει όταν ο κόσμος επευφημεί εμένα τον ίδιο γιατί τότε νιώθω πως επιβραβεύονται οι κόποι μου».
Οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ περιμένουν από εσένα να «βγάλεις το φίδι από την τρύπα»...
«Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Όπως είχα εγώ πέρυσι μια καλή χρονιά, έτσι μπορεί να συμβεί και φέτος με κάποιον συμπαίκτη μου. Ελπίζω να συμβεί γιατί τότε η ομάδα θα έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις».
Μπορείς να «γυρίσεις» ένα παιχνίδι;
«Ναι, αλλά... μπορεί να συμβεί και το αντίθετο! Απλά είναι θέμα πείρας. Χρειάζεται επινοητικότητα, υπομονή και να έχεις το αίσθημα του νικητή. Όσο «ανδρώνεσαι» αγωνιστικά τόσο καλύτερα πράγματα κάνεις μέσα στο γήπεδο».
Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή;
«Μέχρι ενός σημείου αυτό ισχύει. Δεν θα βάλει ο προπονητής την μπάλα στα δίχτυα. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει αβασάνιστα τον προπονητή για την ήττα της ομάδας του. Αν οι παίκτες δεν τα καταφέρνουν μέσα στο γήπεδο, γιατί να φταίει ο προπονητής;».
Ένας μεγάλος προπονητής μπορεί να κάνει έναν παίκτη καλύτερο;
«Ναι. Αρκεί να θέλει να μοιραστεί τις γνώσεις του και να στηρίξει ψυχολογικά τον παίκτη του. Τότε μπορεί ο ποδοσφαιριστής να γίνει και... χίλιες φορές καλύτερος».
Συνάντησες τέτοιον προπονητή;
«Τον Ευγένιο Γκέραρντ. Όταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό, το μέλλον μου ήταν αβέβαιο, δεν ήξερα τι θα μπορούσε να μου συμβεί. Πίστευα στις δυνάμεις μου αλλά μου έδειξε και εκείνος τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη που πραγματικά με βοήθησε σημαντικά».
Υπήρξε ένας προπονητής που σου ζήτησε να κάνεις κάτι το οποίο δεν μπορούσες;
«Την εποχή που ήμουν στον Παναθηναϊκό με προπονητή τον Ιβιτσα Οσιμ, εκείνος μου ζητούσε να έχω διάρκεια στο παιχνίδι μου. Εγώ καταλάβαινα τα λόγια του αλλά δεν το πετύχαινα γιατί παρασυρόμουν από τον ενθουσιασμό μου και την επιθυμία μου να δείξω ότι αξίζω να παίζω στην ομάδα».
Άγγελος Αναστασιάδης, προπονητής σου στον ΠΑΟΚ, και Κώστας Πολυχρονίου στην Εθνική ομάδα, αμφότεροι αμφισβητούμενοι...
«Υπάρχει κάποιος προπονητής στην Ελλάδα που να μην είναι αμφισβητούμενος;».
Υπάρχει κάτι που σου είπε κάποιος και καθόρισε το μέλλον σου;
«Υπομονή, και η αξία σου θα φανεί». Αυτό μου είπαν και ο Κώστας Ελευθεράκης και ο Ευγένιος Γκέραρντ».
ΠΑΟΚ το... θρήσκευμα (εξαιτίας της λατρείας των οπαδών). Ζωηρός στη ματιά. Σεμνός στη συμπεριφορά. Το πρώτο πράγμα που θα συμβούλευε τους πιτσιρικάδες που παίζουν ποδόσφαιρο είναι να αγαπούν το ίδιο το ποδόσφαιρο και όχι τις ώρες που ξοδεύουν για να το μάθουν.
Ο Κώστας Φραντζέσκος με το μαγικό αριστερό πόδι εκσφενδονίζει την μπάλα με πορεία... μπανάνας, τη στέλνει στα δίχτυα και ξεσηκώνει τις εξέδρες του γηπέδου της Τούμπας.
Ο συνήθης «εκτελεστής» του ΠΑΟΚ βρήκε τον δρόμο προς την αντίπαλη εστία στο πρώτο παιχνίδι για το Κύπελλο UEFA απέναντι στη φημισμένη αγγλική Αρσεναλ (1-0). Την Τρίτη (30/9), στη ρεβάνς στο γήπεδο της Άρσεναλ, στο Χάιμπουρι, θα παραμονεύει και πάλι για τη στιγμή αδράνειας της αγγλικής άμυνας...
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στο "Βήμα" ...
Τι βλέπεις στη ρεβάνς για το Κύπελλο UEFA με την Αρσεναλ;
«Στο πρώτο παιχνίδι παίξαμε ως ομάδα. Εναντίον των Άγγλων αγωνιστήκαμε πολύ καλά και πήραμε αυτό που αξίζαμε, τη νίκη. Ένα αποτέλεσμα που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην Ευρώπη, όχι μόνο του ΠΑΟΚ, αλλά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Την Τρίτη είμαι σίγουρος πως αυτή τη φορά θα δούμε μια Άρσεναλ διαφορετική. Τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Έχουμε όμως τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε. Το σημαντικό είναι να έχουμε πειθαρχία στο παιχνίδι μας· αυτή ακριβώς η πειθαρχία που λείπει από τις ελληνικές ομάδες και τις διαφοροποιεί από τις ξένες».
Τι σε φοβίζει από την Άρσεναλ;
«Το άγνωστο. Είναι μια ομάδα με ισχυρή έδρα που αν βρεθεί σε καλή μέρα μπορεί να σε σφυροκοπά επί 90 λεπτά. Εμείς πρέπει να εκμεταλλευθούμε τις στιγμές αδράνειας της αγγλικής ομάδας».
Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές της Άρσεναλ σε τρομάζουν;
«Έχω αντιμετωπίσει πολλούς μεγάλους ποδοσφαιριστές και το μάτι μου δεν «θαμπώνει» πλέον».
Ξεκινώντας το ποδόσφαιρο είχες ένα στόχο;
«Να παίξω μπάλα σε μεγάλη ομάδα. Είχα τρέλα με το τόπι. Πρώτος πήγαινα στο γήπεδο και τελευταίος έφευγα. Και τώρα ακόμη αν δεν πιάσω για μια μέρα την μπάλα στα πόδια μου, κάτι δεν μου πάει καλά».
Ο ποδοσφαιριστής γεννιέται; Υπάρχει αυτό που λέμε ταλέντο;
«Νομίζω πως ναι. Υπάρχουν πολλοί που γεννήθηκαν με το χάρισμα να χαϊδεύουν την μπάλα, αλλά δεν το δούλεψαν και δεν προχώρησαν. Εγώ, όταν ξεκίνησα να κλωτσάω την μπάλα στην ομάδα της Βουλιαγμένης, είχα κάτι το οποίο με έκανε να ξεχωρίζω από τα άλλα παιδιά. Είχα το σουτ, το φάουλ, την τεχνική. Με τη βοήθεια του Κώστα Ελευθεράκη δούλεψα και προετοιμάστηκα για τη μεγάλη ευκαιρία».
Η οποία ήρθε και «μετακόμισες» στην Παιανία...
«Στον Παναθηναϊκό πήγα με στόχους και όνειρα. Διψασμένος να παίξω μπάλα και να καταξιωθώ. Πιστεύω ότι άξιζα καλύτερη τύχη».
Ένιωσες ότι κάποιος ποδοσφαιριστής σου έκλεινε τον δρόμο;
«Όχι, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Άλλοι ήταν οι παράγοντες, εξωγηπεδικοί μπορώ να πω, που έπαιξαν ανασχετικό ρόλο στην πορεία μου στον Παναθηναϊκό».
Υπήρχαν δηλαδή κάποιοι που έλεγαν ότι ο Φρατζέσκος δεν είναι «καλό» παιδί;
«Εγώ δεν έδωσα ποτέ δικαιώματα να πουν κάτι τέτοιο και μάλιστα δεν ακούστηκε ποτέ κάτι για την εξωγηπεδική μου ζωή. Εξάλλου, δεν ήταν μόνο το θέμα του καλού παιδιού, αλλά ίσως να έπαιξαν ρόλο και οι προτιμήσεις προς κάποιους άλλους παίκτες. Όλα αυτά που συνέβησαν τότε δεν είχαν καμία σχέση με εμένα. Εγώ πάντοτε ήμουν συγκρατημένος».
Η θέση ενός παίκτη στην ομάδα μπορεί να επηρεάζεται και από παράγοντες εκτός γηπέδου;
«Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά, αλλά στη δική μου περίπτωση αυτό φάνηκε. Υπήρξαν επίσης και δυο-τρεις συνάδελφοί σου, δημοσιογράφοι, που «βοήθησαν» αυτή την κατάσταση».
Πες μου έναν τίτλο εφημερίδας που θυμάσαι και αναφερόταν σε σένα;
«Όταν πήρα μετεγγραφή στον ΠΑΟΚ, κάποια εφημερίδα είχε τίτλο: «Ήρθε ο Μεσσίας». Υπερβολή. Εγώ ήρθα στον ΠΑΟΚ για να παίξω μπάλα, δεν ήρθα να σώσω κανέναν».
Γιατί στον ΠΑΟΚ πήρες τη φανέλα με το νούμερο οκτώ;
«Στον ΟΦΗ φορούσα το δέκα. Ο ΠΑΟΚ όμως ήταν μια καινούργια σελίδα για μένα και ήθελα να παρουσιαστώ σαν άλλος άνθρωπος. Θέλω να διευκρινίσω ότι από τον Παναθηναϊκό έφυγα με ελευθέρας και δεν πήγα δανεικός στον ΟΦΗ, όπως έλεγαν διάφοροι. Στην ομάδα της Κρήτης έπαιξα καλό ποδόσφαιρο και διέψευσα αυτά που έλεγαν για μένα. Δεν το κρύβω ότι περίμενα να εκδηλωθεί κάποιο ενδιαφέρον από την πλευρά του Παναθηναϊκού. Γι' αυτό και πριν από τη συμφωνία με την ομάδα της Θεσσαλονίκης μίλησα με τον κ. Βαρδινογιάννη για το ενδεχόμενο να επιστρέψω αλλά δεν τα βρήκαμε στο οικονομικό».
Απογοητεύτηκες που δεν επέστρεψες στον Παναθηναϊκό;
«Προσπαθώ να αποφεύγω το συναίσθημα της απογοήτευσης γιατί δεν ωφελεί σε τίποτα. Μου κάνει κακό. Την έχω νιώσει πολλές φορές και ξέρω πως δεν βοηθάει σε τίποτα. Πλέον με απασχολεί μόνο ο ΠΑΟΚ».
Η απόδοσή σου με τη φανέλα του ΠΑΟΚ είναι απάντηση σε αυτούς που δεν σε εμπιστεύτηκαν;
«Δεν νομίζω πως αποτελεί απάντηση, αλλά είναι ένα δείγμα ότι δεν άξιζα τέτοια αντιμετώπιση».
Η παρουσία ενός καλού ποδοσφαιριστή μπορεί να αλλάξει την πορεία μιας ομάδας;
«Μπορεί αλλά μέχρι ενός σημείου. Αν το σύνολο της ομάδας δεν «τραβάει», τότε η προσπάθεια του ποδοσφαιριστή χάνεται. Αν το κατορθώσει, αλλάζει η ψυχολογία, αλλάζουν τα πάντα. Βέβαια παίζουν μεγάλο ρόλο και οι συγκυρίες. Η διοίκηση του ΠΑΟΚ κατόρθωσε να αλλάξει τη νοοτροπία της ομάδας και η μεταμόρφωση προς το καλύτερο δεν άργησε να έρθει. Εξασφάλισε την ηρεμία και το ομαλό κλίμα φροντίζοντας να ικανοποιεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στους ποδοσφαιριστές».
Η ηλικία στην οποία βρίσκεσαι είναι η καλύτερη για έναν ποδοσφαιριστή, γιατί έχει πια «ψηθεί», όπως λένε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο;
«Είναι αλήθεια. Όταν ήμουν μικρότερος, μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Τώρα όμως καταλαβαίνω πως είχαν δίκιο. Όσο τα χρόνια περνούν αντιλαμβάνεσαι πότε έχεις φθάσει στο σημείο να αποδίδεις καλύτερα. Ξέρεις τι ζητάς μέσα στο γήπεδο, μετράς τις δυνάμεις σου, δεν παρασύρεσαι από τον ενθουσιασμό, δεν κάνεις πράγματα άσκοπα μέσα στον αγωνιστικό χώρο».
Αυτό το χάρισμα που έχεις με τα χτυπήματα φάουλ...
«... Το είχα από μικρός. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά μεγάλους παίκτες που είχαν έφεση στα χτυπήματα φάουλ, όπως ο Σαραβάκος, ο Κόλεφ, ο Γιοβάνοβιτς, να τους δω στο γήπεδο και να πάρω κάποια στοιχεία».
Όταν εκτελείς φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή μοιάζει σαν να έχεις κλείσει «συμβόλαιο» με το γκολ.
«Αυτό πράγματι συμβαίνει. Όταν κερδίζουμε φάουλ κοντά στην περιοχή, υπάρχει κάποια σιγουριά τόσο από εμένα και τους συμπαίκτες μου όσο και από τους φιλάθλους ότι η μπάλα θα πάει στο «πλεκτό». Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει η ίδια σιγουριά όταν κερδίζουμε πέναλτι. Αποφεύγω να τα εκτελώ γιατί πέρυσι έχασα τρία. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Εξάλλου, στο φάουλ έχεις λιγότερο άγχος ενώ στο πέναλτι είσαι «υποχρεωμένος» να το βάλεις».
Ποιον τερματοφύλακα θέλεις να «εκτελέσεις» από στημένη φάση εκτός μεγάλης περιοχής;
«Τον Αντώνη Μήνου και τον Ηλία Ατματζίδη».
Η φαντασία στο ποδόσφαιρο είναι θέμα ατόμου ή συνόλου;
«Ξεκινά πάντα από το άτομο και μετά γίνεται θέμα συνόλου. Αν ο παίκτης έχει φαντασία, ξεσηκώνει και τον κόσμο. Μπορεί πολλές φορές οι ενέργειες αυτές να είναι επιπόλαιες αλλά «σηκώνουν» τον κόσμο από τον καναπέ του και τον φέρνουν στο γήπεδο».
Ποιοι ποδοσφαιριστές κάνουν τέτοιες ενέργειες;
«Ο Μπορέλι με τις κοφτές «ντρίμπλες» του, ο Ιβιτς με τις «φαντεζί» προσπάθειες, ο Βαζέχα με τις επινοήσεις του να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα».
Η εξέδρα αισθάνεται το ωραίο, την όμορφη φάση;
«Μπορεί να μην ξέρει κάποιος τι είναι οφ σάιντ, να μην έχει κλωτσήσει μπάλα στη ζωή του και να ενθουσιάζεται βλέποντας μια μεγάλη φάση. Εκεί λειτουργεί το ένστικτο του φιλάθλου. Γίνεται ένα με σένα, αισθάνεται ότι αυτός δημιουργεί τη φάση. Γι' αυτό και προτιμώ να παίζω σε γεμάτες εξέδρες και ο κόσμος να επευφημεί την ομάδα. Ακόμη περισσότερο μου αρέσει όταν ο κόσμος επευφημεί εμένα τον ίδιο γιατί τότε νιώθω πως επιβραβεύονται οι κόποι μου».
Οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ περιμένουν από εσένα να «βγάλεις το φίδι από την τρύπα»...
«Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Όπως είχα εγώ πέρυσι μια καλή χρονιά, έτσι μπορεί να συμβεί και φέτος με κάποιον συμπαίκτη μου. Ελπίζω να συμβεί γιατί τότε η ομάδα θα έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις».
Μπορείς να «γυρίσεις» ένα παιχνίδι;
«Ναι, αλλά... μπορεί να συμβεί και το αντίθετο! Απλά είναι θέμα πείρας. Χρειάζεται επινοητικότητα, υπομονή και να έχεις το αίσθημα του νικητή. Όσο «ανδρώνεσαι» αγωνιστικά τόσο καλύτερα πράγματα κάνεις μέσα στο γήπεδο».
Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή;
«Μέχρι ενός σημείου αυτό ισχύει. Δεν θα βάλει ο προπονητής την μπάλα στα δίχτυα. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει αβασάνιστα τον προπονητή για την ήττα της ομάδας του. Αν οι παίκτες δεν τα καταφέρνουν μέσα στο γήπεδο, γιατί να φταίει ο προπονητής;».
Ένας μεγάλος προπονητής μπορεί να κάνει έναν παίκτη καλύτερο;
«Ναι. Αρκεί να θέλει να μοιραστεί τις γνώσεις του και να στηρίξει ψυχολογικά τον παίκτη του. Τότε μπορεί ο ποδοσφαιριστής να γίνει και... χίλιες φορές καλύτερος».
Συνάντησες τέτοιον προπονητή;
«Τον Ευγένιο Γκέραρντ. Όταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό, το μέλλον μου ήταν αβέβαιο, δεν ήξερα τι θα μπορούσε να μου συμβεί. Πίστευα στις δυνάμεις μου αλλά μου έδειξε και εκείνος τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη που πραγματικά με βοήθησε σημαντικά».
Υπήρξε ένας προπονητής που σου ζήτησε να κάνεις κάτι το οποίο δεν μπορούσες;
«Την εποχή που ήμουν στον Παναθηναϊκό με προπονητή τον Ιβιτσα Οσιμ, εκείνος μου ζητούσε να έχω διάρκεια στο παιχνίδι μου. Εγώ καταλάβαινα τα λόγια του αλλά δεν το πετύχαινα γιατί παρασυρόμουν από τον ενθουσιασμό μου και την επιθυμία μου να δείξω ότι αξίζω να παίζω στην ομάδα».
Άγγελος Αναστασιάδης, προπονητής σου στον ΠΑΟΚ, και Κώστας Πολυχρονίου στην Εθνική ομάδα, αμφότεροι αμφισβητούμενοι...
«Υπάρχει κάποιος προπονητής στην Ελλάδα που να μην είναι αμφισβητούμενος;».
Υπάρχει κάτι που σου είπε κάποιος και καθόρισε το μέλλον σου;
«Υπομονή, και η αξία σου θα φανεί». Αυτό μου είπαν και ο Κώστας Ελευθεράκης και ο Ευγένιος Γκέραρντ».
